Wonorato

Wonorato in Yokohama, 1974 klik op foto voor meer...

Wonorato...

Mijn 2e schip werd de Wonorato. Moest uitvliegen naar Hong-Kong. Ik had van de collega's op de Zaankerk al eens over de LACAS dienst gehoord, en had bij gelegenheid de personeelsman op kantoor een keer gebeld dat ik wel een reis op deze dienst wou maken. De collega's aan boord zeiden toen al "..een leerling wtk, dat doen ze nooit...". Dus wel, een paar weken van tevoren kwam er bericht dat ik  dus wel naar deze dienst mocht. We vlogen met een aantal collega's, een paar stuurlui en wtk's met de KLM naar Bangkok, van daaruit met Thai-international naar Hongkong. We waren nog maar net van Schiphol vertrokken toen was het bier al op. Dit kwam niet alleen door ons, er zat een complete sleepboot crew van Smit Internationale achter in de plane en die waren direct na vertrek al aan het tanken geslagen. Gelukkig kon er bij de tussenstop in Zurich nog het nodige worden ingeslagen. Tijdens de vlucht had iemand van de Smit crew zich wat teruggetrokken, opeens sprong hij op, "...ik zit op rozen..." riep hij, doelend op de dame die hij kort na vertrek al had versierd. Van vlucht van Bangkok naar Hongkong herinner ik me alleen nog dat de stewardessen jong en mooi waren en het vliegtuig oud en versleten. Eenmaal in Hongkong aangekomen, je ging toen nog naar "Kai-Tak" het vliegveld met de beruchte aanvliegroute vlak over de antennes van de flats in Kowloon, gingen we direct naar de Wonorato.

Hierboven ms WONOSOBO op dezelfde plek in 1963 (foto: Geert Nauta)

Toen we met een watertaxi langszij kwamen maakte ik gelijk al kennis met de Chinese crew en hun hobbies... er werd er net een van boord gedragen met een nogal gehavend gezicht. "zeker verloren met gokken..." zei de 2e stuurman, hetgeen later ook waar bleek.

Als leerling mochten we geen overuren maken en maar 6 uur per dag werken, daarnaast nog twee uur aan het takenboek. Ik selde voor om maar gewoon 8 uur per dag te werken en 's avonds op zee het takenboek te doen. De extra uren compenseerde ik in de havens.

Van Taiwan gingen we naar Japan, Kobe, Nagoya en Yokohama. In Japan was alles super netjes en het leek allemaal strak geregiseerd. Overal in winkels buigende dames die je welkom heten. De kroegen waren soms wel lachen, je paste er net in. verder dan wat laffe biertjes kwamen we niet... De 'echte' kroegen waren 'for Japanse only', daar kwamen we dus niet in.

Van Japan gingen we naar Mexico, Manzanillo. Dit was de eerste haven van een hele reeks langs de westkust van Latijns America.

WONORATO voor anker in Manzanillo

In Manzanillo gingen we 's avonds de wal op en de enige kroeg waar wat te doen was, was "Quintas de las Rozas", een soort hoeretent waar een orkestje behoorlijk z'n best deed en tussen de nummers door kwam een 'Mariachi' band de pauzes opluisteren. Ze gingen vervolgens natuurlijk wel even met de pet rond. De Elektricien moest de 4e WTK en mij helpen met een ruim ventilator te overhalen, maar we konden het mooi zelf opknappen, hij moest namelijk eerst z'n nep Seiko's zien te slijten aan de bootwerkers en ander volk wat er zo op de kade rondschuimde. De Chinese elektriciens hadden horloges als specialiteit, want die op de latere Wonogiri deed ook al in die dingen. Ook de rest van de bemanning had het er gedurende de hele trip langs de west kust aardig druk mee.

En het stak nogal nauw met de timing, want op de rivier naar de volgende haven, Buenaventura, Colombia, kwam de bootsman, Coba, de brug op gerend en zette de telegraaf op "Stop"!!! Dit werd door de hoge druk maar even gepikt. Er kwamen vanuit het niets een hele hoop bootjes met dikke bb motoren langszij en vervolgens hadden we een stel louche types aan boord. Vervolgens kwam er een boot van de Colombiaanse Coast Guard langszij op een 100m afstand. We dachten eerst dat we de klos waren, maar nee hoor, er kwamen er een paar zwaar gestreepte lui met een bootje naar onze gangway. Bovengekomen gingen ze bij de gangway staan en hielden de hand op. Iedereen die weer van boord ging met 'handelswaar' moest dokken, terwijl de Coast Guard boot als dank bijscheen.

Voor we langs de kant gingen moesten we eerst een paar nachten op de rivier voor anker. Natuurlijk had de maatschappij voor een 'heen en weer' bootje gezorgd, dus wij met een man of vijf naar de kroeg. In deze kroeg waren er alleen maar temeiers, een DJ en een bardame. Tegen een uur of tien kwamen er een hele hoop kerels in groen uniform binnen. Allemaal tegen de muur, en we werden gefouilleerd. Daarna werden er een paar dames meegenomen en ging het feest weer verder. Tegen twaalf uur moesten we maar eens terug naar boord. Twee van ons hadden verkering, en die wilden proberen of hun gereedschap voor het andere doel nog werkte. We gingen dus met z'n drieën terug en kwamen prompt twee minuten te laat voor het laatste bootje. Gelukkig waren de maten niet beroerd en wilden ons wel terug varen, het laatste bootje ging dan wel om twaalf uur, maar wat maakte die paar minuten uit.... Eenmaal ergens in het midden tussen de steiger en onze boot werd de motor gestopt en kwam er een soort kapmes tevoorschijn, of we maar even 20 dollar wilden aftikken! dit maar gedaan, maar even later stopte hij alweer en nog eens 20 dollar...! Dit werd zo wel een duur stapavondje, maar ja een mes tussen je ribben was ook niet wat. Terug aan boord meldden we ons verhaal aan de bewaker, die wel een generaal leek, zoveel strepen had hij. Ook had hij een pistool en een groot gevoel van rechtschapenheid. Hij bedacht zich geen moment, trok zijn wapen, en begon het bootje te beschieten. Deze was in volgens ons al zover weg dat er niets geraakt was.

De Chinezen hadden voor Zuid Amerika heel wat prullaria aan smokkelwaar meegenomen, zo zag je een dag na aankomst een hele hoop Colombianen met een nieuwe paraplu en een blonde pruik op. De dames kwamen ook wel aan hun gerief, want er waren ook dooozen vol met vibrators, van die donker paarse, die met een soort afstandsbediening die ik vroeger op m'n branweerautootje had zitten, alleen zonder stuur, maar wel met twee knoppen. Een voor trillen en een voor draaibewegingen.  Een van die exemplaren hadden we in de bar staan en die werd aangezet als iemand een rondje wou geven. De Wonorato heeft na meer dan 20 jaar dienst nog twee eigenaren gehad. Onder de naam "Stella C" en "Arabian Sea" heeft ze nog enkele jaren dienst gedaan.

Stella C 1976                                                                                                        Arabian Sea 1979

Achterdek van de Wonosobo (foto: Geert Nauta)

Passenger deck plan

Maatschappijfoto van Wonosari die hier in charter voer voor VNS